Bagieniec
Ścisłej ochronie konserwatorskiej podlega układ przestrzenny wsi, wszystkie stanowiska archeologiczne, dwór, zespół zabudowań folwarcznych, park i zespół cmentarny.
Bolesławice
Ścisłą ochroną konserwatorską objęty jest układ przestrzenny wsi, wszystkie wymienione powyżej obiekty architektury i budownictwa, a ponadto zespół cmentarza: mur ogradzający, nagrobki, aleja lipowa i starodrzew. Cmentarz położony jest przy drodze Świdnica - Żarów, w kierunku Nowic, w północnej części wsi, na lekkim wzniesieniu.
Czechy
Milikowice
Nowice
Ochronie konserwatorskiej podlegają wszystkie wymienione powyżej obiekty.
Nowy Jaworów
Pastuchów
Nazwa miejscowości wywodzi się od polskiej nazwy pastuch, pasterz. Niemiecki językoznawca Heinrich Adamy w swoim dziele o nazwach miejscowych na Śląsku, wydanym w 1888 roku we Wrocławiu, wymienia jako pierwotną zanotowaną nazwę miejscowości „Hirtendorf”, tłumacząc jako „wieś pasterzy, pastuchów”. Wiąże się ona prawdopodobnie z pasterstwem, którym zajmowali się mieszkańcy.
Piotrowice Świdnickie
Pierwsza (potwierdzona) wzmianka o Piotrowicach Świdnickich pochodzi z roku 1198. Mowa w niej o osadzie Petri Villa (z łac. dom – gospodarstwo Piotra). Poniektórzy historycy z niemieckiego podają nazwę Peter Ville – dobra Piotra. Dotychczas żaden z badaczy nie opisał w trybie pewnym osoby o tym imieniu. Na podstawie dokumentów o historii wsi z Instytutu Ossolińskich we Wrocławiu brano pod uwagę Piotra z Rodu Świnków.
Tomkowa
TUNCKENDORF
Za panowania Bolka II Świdnickiego wieś należała do książęcego ochmistrza, burgrabiego Niklasa von Bolze na Hausbergu. Ten sprzedał ją w 1372 roku Guntzelowi Seidliczowi von Lasan z Czech. Następujący po nim trzej wnukowie: Hans, Meinze i Niklas podzielili wieś na trzy części, z czego Hans i Meinze odstąpili w 1490 roku swoje dobra Pawłowi Monau. Ten w 1492 roku pozostawił je Horgowi von Solcz, a po jego śmierci odzyskał je. Trzeci z braci Hans von Seidlitz sprzedał w 1504 trzecią część wsi Stenzelowi Kysselingowi - mieszczaninowi świdnickiemu. Jeszcze w tym samym roku Paweł Monau wzbogacił swoje dwie części o dobra Hansa Herdana na Bagieńcu. W 1540 roku ojcowskim dobrem podzieliły się cztery córki: Nedwig Eichlern, Margaretha Kunzin, Anna Sachkirchin, Beatrix Pforterin, dwaj synowie: Franz i Fabien przyjęli ponownie Bagieniec i Boleścin. Po ich śmierci wygasła męska linia, a dobra przeszły na siostry. Pierwsza drugiej, a trzecia czwartej sprzedały swoje części, wskutek czego Tomkowa składała się z dwóch części. W 1566 Margaretha Kunzin otrzymała udział w spadku po dzieciach karczmarza przy magistracie świdnickim. W 1565 roku zmarła Beatrix Pforterin, jej część przypadła Sebastianowi von Tommendorfowi, a wieś stała się przedmiotem licznych sporów. Wiadomo, że pod koniec XIX wieku Tomkowa należała jeszcze do świdnickiej komory.
Około roku 1785 Tomkowa liczyła 173 mieszkańców, w tym: 10 rolników, 8 ogrodników i 2 chałupników. W 1886 roku wieś należała do obwodu urzędowego w Zawiszowie i posiadała 337 mieszkańców. Założona już w 1742 roku szkoła ewangelicka miała 1 nauczyciela i 110 uczniów (stan na 1886 rok). Ewangelicy należeli do parafii Kościoła Pokoju w Świdnicy, a katolicy do parafii Św. Michała Archanioła w Milikowicach.
W niemieckiej literaturze i mapach można spotkać następujące formy pisowni nazwy wsi: Tuncken, Tunkendorf.
Pasieczna
ZEIDLITZ
Pierwsza wzmianka o wsi pochodzi z 1239 r. Wiadomo, że wchodziła w skład posiadłości rodu von Poseritz z Pożarzyska. Jeszcze w tym samym roku została przekazana w darze zakonowi joannitów ze Strzegomia. Około 1785 roku Pasieczna liczyła 305 mieszkańców, w tym 15 rolników, 11 ogrodników i 21 chałupników, posiadała młyn wodny nad Pełcznicą oraz szkołę katolicką. Około 1886 wieś wraz z pobliskim lasem (Fiskalicher Zedlitzbusch) należała do obwodu urzędowego w Pastuchowie. Liczyła wówczas 505 mieszkańców i posiadała szkołę katolicką, podległą parafii strzegomskiej, z jednym nauczycielem i 84 dziećmi. Do Pasiecznej należała niewielka kolonia (kol. Zedlitz), znajdująca się w pobliżu Nowego Jaworowa. Południowa część lasu w pobliżu Pasiecznej należała do Sobótki.
Na prawym brzegu Pełcznicy wznosi się niewielki pagórek nazywany w XIX w. Burgbergiem lub szwedzkim szańcem. Na podstawie jego nazwy sądzono w XIX wieku, że przed setkami lat na wzniesieniu mógł istnieć drewniany gródek. Pewnym potwierdzeniem domysłu było znalezisko z wykopalisk archeologicznych w 1874 roku w postaci kilku małych czerepów naczyń.
Przy Winnej Górze na płn.-zach. od Pasiecznej, jeszcze przed II wojną światową, widoczne były pozostałości szańców i okopów z roku 1761.
Witków
WITTCHINDORF
WICKENDORF
WIRKENDORF
Wieś wzmiankowana w 1392 r. pod nazwą WITTCHINDORF. W 1534 r. Witków należał do Servatiusa von Schindel, który w 1548 r. przewodniczył sądowi wyższemu, regulował urbarze i nadzorował rękodzielników. Od 1548 r. wieś należała do Balzara i Abrahama von Schindel. Po nich następują: Daniel, w 1568 r. Samuel,1587 r. Wenzel, w 1594 r. Daniel, w 1624 r. Hans von Schindel, w 1650 r. Sebastian von Zedlitz, w 1694 r. baron Hans Heinrich von Nimptsch, który kupił tu słodownię, browar, rzeźnię i piekarnię. W 1733 r. właścicielem Witkowa był hrabia Franz Julius von Nimptsch na Konarach, w 1734 r. jego spadkobierca, od którego wieś kupił sędzia dworski i burmistrz Świdnicy Gotfried von Kohler, po czym pozostawił ją synowi Karolowi von Kohlerowi.
Witków ucierpiał znacznie w czasie wojny 30-letniej. Około 1785 r. wieś liczyła 283 mieszkańców, a w tym: 13 rolników, 35 ogrodników, 5 chałupników. W roku 1886 Witków należał do obwodu urzędowego Stary Jaworów, gdzie była poczta i urząd stanu cywilnego. W tym czasie liczba mieszkańców osiągnęła 502. Był tu wiatrak i szkoła założona w 1880 r. z 1 nauczycielem i 73 uczniami. Około 1910 r. Witków liczył 446 mieszkańców. Od 1882 r. Witków był samodzielną parafią ewangelicką.
Stary Jaworów
JAUERNIC
JAUERNICK
ALT JAUERNICK
Około roku 1200 wieś Jauoravo została nadana przez biskupa Jarosława z Wrocławia parafii w Pożarzysku. Kościół parafialny Beaty Merii Virginis zdradza swoją XIII-wieczną genezę. 14 czerwca 1376 roku był wzmiankowany przez kardynała Jana od św. Marka jako kościół w należący do Świdnicy.
W 1548 roku wieś należała do Sigismunda von Seidlitz, w lutym 1568 roku - do Hartwiga von Seidlitz, w 1594 do barona Karla von Kittlitz, w 1624 roku do barona Ferdinanda von Kittlitz, w 1694 roku do jego syna Heinricha Aleksandra von Bibran, który regulował urbarz piwny, w 1733 do hrabiego Frantza Juliusa von Nimptsch, po nim do Gottfrieda von Kehlera - świdnickiego burmistrza i radcy dworu, następnie do jego syna Gottfrieda von Kehlera juniora, starosty krajowego, który sprzedał ją w 1784 roku baronowi von Richthof, drugiemu synowi barona von Richthof na Kohlbergu (Wzgórzu Węgielnym) z okolic Strzegomia.
Około roku 1785 Stary Jaworów liczył 258 mieszkańców, w tym 15 rolników, 16 ogrodników i 6 chałupników. Wieś posiadała kościół katolicki, dwie szkoły, folwark i młyn wodny Buschmulle, poruszany nurtem Pełcznicy.
Około roku 1886 Stary Jaworów liczył 574 mieszkańców, w katolickiej szkole filialnej z jednym nauczycielem uczyło się 98 dzieci, a w ewangelickiej, także z jednym nauczycielem, 83 dzieci. Katolicy posiadali własny kościół (filia Milikowice), natomiast ewangelicy musieli uczęszczać do Kościoła Pokoju w Świdnicy. We wsi oprócz dominium istniał również wiatrak. Do osobliwości należał zegar z kurantami znajdujący się na dworze dziedzica, wykonany w 1790 roku przez mistrza kowalskiego z Nowego Jaworowa.
W drugiej połowie XIX w. (1886 rok) Stary Jaworów był siedzibą obwodu urzędowego, do którego należały: dominium, wieś Stary Jaworów, Nowy Jaworów oraz wsie: Górne, Dolne i Środkowe Milikowice i Witków. W Starym Jaworowie mieścił się urząd stanu cywilnego.